The quest for the stars. Part 1

On my toes, I sneak along the houses, the sleeping village out and into the forest. The forest has been a restricted area for years, it has been said to be dangerous. Filled with strange creatures lurking. There are stories going round about some people who entered the forest but never returned. If my parents knew what I’m about to do, me, a girl, a woman on an adventure, on a quest for missing stars, they would freak out. That’s a man's job, my dad would say. Women are unsuitable.
The world is asleep. The crackling of branches and leaves, my breathing are the only sounds. No owl, no mouse, nothing that seems to come alive this night. I look up at the sky, it’s as if you stare into a black hole.

It’s almost dawn when I am finally far out of reach from the village. I decide to make a camp.

Just when I lie, I hear some rustle outside. It comes from the bushes behind me, breathless I lie listening to what is going on. Letting myself believe it’s just a bunny nibbling on grass. It doesn’t take that long before my curiosity takes over from my fear. Carefully, on my toes, I sneak outside, towards where the sound is coming from. With my left hand, I slide some branches out of the way. A bright light shines in my face, blinding.

When my eyes became accustomed to the light, I see that it comes from a small globe, the size of a child’s hand. The globe is the light itself. It’s trying to hide behind a large leaf, but it shines too bright. ‘Don’t be scared little one, I won’t hurt you’ I whisper in his direction when I sit before him.

I remember the stories my grandmother used to tell me, when she was still alive. In her stories she described globes like this one, she said they were stars from up-close.

The globe of light floats my way and hides in my red hair, whereby my hair looks like a sea of flames around my face. I take him with me in my tent. Perhaps it can help me find the rest of the missing stars.

The sun has just started to climb its way to the top of the sky when I’m packing so I can continue my journey.

Here I stand, in the middle of this forest with its snow-white leaves, pale trees so high that they keep company in the sun and a fresh flowery scent. ‘What did I think when starting, I don’t even know which side’ I say out loud to myself. With a rush the light globe flies towards me, whereupon it pushes me in my back. Almost I lose my balance. I focus on the star, it floats ahead of me, comes back and start to float ahead again. Would it want me to follow me? I take a step in his direction, he floats a little further. I start to follow him, into the woods. The ones so white leaves are losing their brightness, becoming more grey with every step I make deeper into the forest.

After days of walking and having seen the forest getting grayer and darker and when the fresh flower scent has made a place for the smell best described as the smell of moist leaves and moss rots on the forest floor. The star freezes. Before him a wall of branches with large thorns. The sun is shining bright, however the light doesn’t seem able to reach the wall. A silence. Not one sound. The whirring of my own blood fills  the space. I take a deep breath and start to wriggle myself through the wall. The crackling of branches, thorns scratching at my skin, my own breathing and nothing. On the other side, I am shrouded in darkness, the sun doesn’t even seem to exist here. The star starts to float next to me, bringing a light to this darkness. Never have I experienced a silence so asphyxiating, so oppressive as the one here. The fragrance of death fills my lungs, I look down at my feet, I stand in a sloughy swamp. Around me the swamp is scattered with pools. My stomach turns around when I see what is drifting in the pools. Dead bodies. Drifting everywhere. The smell of rotting flesh is getting stronger, everywhere I look I see pale faces.
                I walk a little further and kneel down next what once was a pretty girl with a friendly face. It’s like time stood still, as if she’s just asleep. Her lips pale-blue, her skin gray, her hands folded over her stomach, dirty wet hairs cover her face like a spider's web. I want to get a better look at her. With my right hand, I want to sweep her hair aside. Just when my hand is about to reach her face, she opens her eyes. Two bright blue eyes stare right at me. My heart is in my throat. A cold slithery hand is grabbing my arm, coming from nothing and pulling me down. I try to come up again, but it holds me down. I fight, trying to get out of its clutches. For a moment I succeed, I’m up I take a deep breath before it pulls me down again.

Dutch version:

Op mijn tenen sluip ik langs  de huizen, het slapende dorp uit en het bos in. Het bos was al jaren verboden gebied, het zou gevaarlijk zijn. Vol met vreemde wezens. Er gaat een gerucht dat mensen die het bos hebben betreden nooit zijn  teruggekeerd. Als mijn ouders eens wisten wat ik nu ging doen. Ik, een meisje, een vrouw op avontuur en op zoek naar verdwenen sterren, dan zouden ze gek worden. Dat is mannenwerk, zou mijn vader zeggen. Vrouwen zijn daarvoor niet geschikt.
De wereld slaapt. Het knisperen van takken en bladeren en  mijn ademhaling zijn de enige geluiden. Geen uil, geen muis, niks dat tot leven lijkt te komen deze nacht. Ik kijk omhoog naar de hemel, het is  alsof je in een zwart gat staart.

Wanneer ik me ver buiten het bereik van mijn dorp bevind, loopt het al tegen de ochtend. Ik besluit een kamp te maken.

Als ik net lig hoor ik buiten geritsel. Geritsel in bosjes. Ademloos lig ik te luisteren naar wat er buiten gaande is. Mijzelf wijsmakend dat het een konijntje is dat op wat gras aan het knabbelen is. Het duurt niet lang voordat mijn nieuwsgierigheid het wint van mijn angst. Voorzichtig, op mijn tenen sluip ik naar buiten, richting het geluid. Met mijn linkerhand schuif ik wat bladeren en takken aan de kant. Een fel licht schijnt in mijn gezicht, verblindend.

Wanneer mijn ogen gewend zijn aan het licht, zie ik dat het van een kleine bol komt, ten grote van een kinderhand. De bol is het licht. Het probeert zich te verschuilen achter een groot blad, maar het schijnt te fel.
‘Wees maar niet bang kleintje, ik zal je geen pijn doen’ fluister ik in zijn richting terwijl ik op mijn hurken voor hem ga zitten.

 Ik herinner me de verhalen die mijn oma altijd vertelde toen ze nog leefde, ze beschreef bollen zoals de bol die ik voor me zie, ze zei dat het sterren waren van dichtbij.

De lichtbol zweeft mijn kant op en verstopt zich in mijn rode haren, waardoor het lijkt op een zee van vlammen rond mijn gezicht. Ik neem hem mee mijn tent in. Misschien kan hij me helpen met de zoektocht naar de andere vermiste sterren.           

Wanneer ik alles weer inpak is de zon nog maar net begonnen met zijn klim naar de top van de hemel, tijd om verder te gaan.

                Hier sta ik dan, te midden van dit bos met zijn sneeuwwitte bladeren, bleke bomen zo hoog dat  het lijkt alsof ze de zon gezelschap aan het houden zijn en een frisse bloemengeur.
‘Waar ben ik aan begonnen. Ik weet niet eens welke kant ik op moet’ zeg ik hardop tegen mijzelf. De lichtbol komt met een vaart mijn kant op, waarna het me een flinke duw in mijn rug geeft. Haast verlies ik mijn evenwicht. Ik richt me op de lichtbol, hij zweeft voor me uit. Komt weer terug en zweeft weer verder. Zou hij willen dat ik hem volg? Ik doe een stap in zijn richting, hij zweeft weer een stukje verder. Ik besluit hem te volgen, het bos in. De eens zo witte bladeren verliezen hun helderheid, worden grijzer en grijzer met elke stap die ik maak dieper het bos in.

Na dagen te hebben gelopen en het bos grauwer en donkerder hebben zien worden en wanneer de frisse bloemengeur plaats heeft gemaakt voor een geur die het best te beschrijven is als vochtige bladeren en mos die in tijden geen zonlicht hebben gezien, staat de bol met licht stil. Voor hem staat een muur van takken met grote doornen. De zon schijnt fel, maar zijn licht lijkt deze muur niet te kunnen raken. Er heerst een stilte. Geen enkel geluid . Het gonzen van mijn bloed vult de ruimte. Ik haal diep adem en begin me door de muur van takken te wurmen. Gekraak van brekende takken, het krassen van doornen tegen mijn huid, mijn eigen ademhaling en weer niks. Ik sta aan de andere kant, gehuld in duisternis. De zon lijkt aan deze kant niet te bestaan. De lichtbol komt naast me zweven en zorgt ervoor dat de wereld om me heen wordt verlicht. Nog nooit had ik een stilte ervaren die zo verstikkend is, zo drukkend. De geur van dood vult mijn longen, ik kijk omlaag naar mijn voeten, ik sta in een drassig moeras. Het moeras is bezaaid met poelen. Mijn maag draait zich om als ik zie wat er in de poelen drijft. Lijken. Ze dobberen overal. De geur van rottend vlees wordt sterker en overal waar ik kijk, zie ik bleke gezichten.

                Ik loop wat verder en kniel neer naast  wat ooit een mooi meisje met een vriendelijk gezichtje moet zijn geweest. Het is of de  tijd stil staat. Alsof ze alleen ligt te slapen. Haar lippen bleekblauw, haar huid grauw. Haar handen zijn boven haar buik gevouwen, natte vieze haren bedekken  als een spinnenweb haar gezicht.  Ik wil haar nog wat beter bekijken. Met mijn rechterhand wil ik haar haren aan de kant vegen. Net voor ik dat kan doen, opent  ze haar ogen. Twee helderblauwe ogen staren me aan. Mijn hart klopt  in mijn keel. Een koude glibberige hand grijpt me, alsof uit het niets gekomen, en trekt me het moeras in.
                Ik probeer boven te komen, maar het houdt me vast. Ik vecht, ik probeer uit de greep los te komen, sla om me heen. Even lukt het, ik adem lucht in en word weer mee naar beneden gesleurd.