A new video

First of all, I feel much more pleased with this video than the last one I’ve uploaded. However, my thoughts are lately all over the place and are hard to catch into words. Which makes it difficult to create a post, video or write a story. Luckily I have a holiday trip planned in three weeks and hopefully that will get me rested, relaxed and back to myself and of course I hope it will give me some new ideas and inspiration. I’m looking forward to it!

Lacking creativity

So of course I took my camera to Amsterdam, so I could try it out. Unfortunately the editing didn’t go exactly as planned, I either made the video too long or the voice-over too short. Oh well, next time better right, I’m just still in the process of figuring things out and am still learning, also I sort of lacked inspiration to fill the gaps. However, if you want to skip right to the voice over, it starts at 13 seconds.

Two days of Amsterdam

I have had a lovely two days in Amsterdam this week with my mom. On Tuesday very early in the morning we went, by car, on our way to Amsterdam and checked into our hotel around 10.30. We decided weeks ago on a mystery hotel (it was cheap) and only knew what the hotel was 48 hours before. It was a surprise to find out that the hotel we were going to stay was 4 stars, we never stayed in such a luxury hotel before. The only downside I thought it had was that the bathroom door couldn’t be locked and was made of matt glass, I’m the kind of person who locks the bathroom door even when I know no one is around and the house is empty, but I survived these two days.

After we checked in and dumped our stuff in the hotel room we took the bus to get to the Rijksmuseum, something we planned on doing. First of all it is a beautiful building both outside as inside and of course it was massive. Perhaps a bit too big, as we didn’t see all the paintings in there. So after what must have been a couple of hours in the museum, we went to get some drink and a stroll around Amsterdam. Along the famous canals, but also had a look in the American apparel, where I fell in love with a beautiful jumpsuit. A bit more expensive as I normally would go for, but I looked great and was really comfortable, I mean really comfortable so of course I had to have it.
By this time our feet were killing us, our stomachs were empty and shops started to close. So fill our stomachs, we went to have some pasta at dinner and after that we went back to our hotel.

The next day we started with a delicious but large breakfast. I had, toast, bacon, beans in tomato sauce, sausages, croissant, yogurt, granola, fruit, tea and some orange juice. I know it’s a lot, but I had a hard time choosing.
We cleared out our room, checked out and got back on the same bus as the day before. We planned on doing some more strolling around Amsterdam and do a little shopping. First stop was Kiehls were a lovely friendly lady gave me personalized advice for my skin and I got some products to try out. Of course I went into many more shops, but I forgot their names and there were many. But what I could tell you is that the next time I go to Amsterdam I won’t go to the Kalverstraat again, the atmosphere there wasn’t as good as some other parts of Amsterdam.
At the end of the day before heading home we planned to walk through one of the gardens behind the museum, but unfortunately by the time we got there it was closed. Which made me a bit upset, but at the end it didn’t make these two days any less great.

 A collection of things I have bought.

The quest for the stars. Part 2

A deep breath. I sit up straight in a bed of moss. Dark tall trees all around me, keeping every form of light out, away from here. Fear grabs my throat, I can’t breath. I look around me. ‘Where am I.’ I try to calm myself. A strange sound coming from my right. I listen, but soon the sounds are everywhere. I feel surrounded. I get up and start to run. A shrill laugh like an echo through the trees. I trip, get up again. I close my eyes.
‘It’s a dream, it’s a dream’ I tell myself over and over again. The sounds recede. I open my eyes.
‘It’s not a dream’ a man in a black robe. His ominous laughter, around me creeps and monsters gather. One of them, female, scraggy, she has antennae on her head, out of two ruptures come large wings, which must have been painful.

An infernal beeps, goes right through me. I press my hands over my ears and squeeze my eyes shut. I don’t want to hear it, I don’t want to see it. I fall to my knees, I scream………
‘Stop! Make it stop!’
There it is again that laugh. Tears roll down my cheeks. I pick my forces together and raise my head, my eyes pointed at him. Everything is covered in a red haze, blood.
‘Get lost’ I hear myself saying.
‘You can’t save them, Ailis’ his voice sounds like a whisper that makes your hair stand-up straight.
How can he know my name. A wind gust, he disappears and so do the monsters.

A light comes at me, it’s my star. ‘I am so glad to see you’ sounds hoarse out of my throat. Behind him floats a woman, whit white blond hair, a crescent on her forehead. They are getting closer.
The woman kneels beside me.
‘Please, don’t give up you are our last hope’ her beautiful brown eyes are full of despair. I don’t understand what she means. She helps me up. I hold out my hand.
‘Ailis’
‘I know, my name is Flores.’ She says while she bows. She stared puzzled at my hand. Quickly I lower my hand.
‘Acerbus, the man in black, his weakness comes from hope and love out of friendship. You can do it, follow him.’ She points at my globe. She gets swallowed by the darkness and is nowhere to be seen.

I follow the star, as Flores told me. We arrive at a large palace guarded by monsters of 3 meters tall and unbelievably  broad by all the muscles. While I start to panic about how to get past them, the star floats further. It looks like he knows a shortcut. A small hole in the wall, I can just about push myself through. Once on the other side, we search for a hiding place, a huge trough for the dragons they ride on. The iron odor of fresh blood surrounding us. My eyes fall on the glass greenhouse in the middle, the plants look withered and death in there. It seems like that in the greenhouse there is a swarm of fireflies, only bigger, they are like the globe next to me, stars.

‘Uh… uhmmmm’ comes from behind us. A voice behind me. I turn around and stare directly into a pair of bright green eyes. These sit in the face of a handsome man, with high cheekbones and broad shoulders. A dream to see. I’m mesmerized, whereby I don’t notice that the star, my globe is taken away from me.

‘So pretty, so beautiful. It’s a waist I have to get rid of you. You would have been a fine mistress.’ With a soft seductive voice he whispers into my ear. A shiver runs down my spine, but I’m feeling flattered, why?
‘Go to hell’ I say defiant whilst I’m pushed against the wall with nowhere to go.
‘I could of course stuff you like an animal and put you in my room. So your delicious beauty is there for me to enjoy everyday.’ He says whilst his fingers glide through my hair. At once his hand grabs my hair. The expression on his face suddenly changes, his eyes are shooting fire. He pulls me close.
‘Reminding myself how you resisted against me, how you were against me, dirty whore!’ a punch in my stomach.
‘How dare you, I’m your ruler’ he snaps at me. I feel how I start to glide away.
‘No way’ he grabs at my throat and lifts me up again. His fingers dig a way into my skin and squeeze my throat shit. I’m doing nothing only letting my tears escape.
A star appears behind him, on its way to the greenhouse to save its friends. It’s my star that is bashing at the door to save the others. My courage, which seconds ago was hard to find, but now is starting to grow inside of me again. I thought I lost him forever. I grab the arm of Acerbus in an attempt to free myself. It works.
‘Au’ he lets loose and is looking surprised at the large blister on his arm at the place where I touch him. I don’t understand, how…? But then I remembered what Flores told me ‘his weakness comes from hope and love out of friendship’. I’m not exactly Shure what I expected, but most definitely not this. I step in his direction, bringing my hands towards his face. I straighten my shoulders, take a breath  and brace myself. I take his face in between my hands, the way you would hold the face of a lover when you're about to kiss him or her. I look straight into his eyes and feel how the meat of his skin start to boil underneath my hands. With a frightful look in his eyes, he looks at me. He is trying to gasp for air. He better not, because it made him burst into flames. I took a step back and walked around him.

The Acerbus tried to extinguish himself by rolling on the ground breaks the lock of the greenhouse. The door flies open and the stars begin fleeing. Once more I look back at Acerbus, who is still trying to extinguish himself by rolling on the ground, but instead he sets his palace on fire. The flames grow bigger and bigger. I decide to not stay any longer and to run along with the stars, outwards in the direction of an open field. It’s night. We stand in the open field with a view on the wild sea of flames swallowing all the darkness.
The stars begin to dance around me like a hurricane, toward the sky where they can take their rightful place. I look upon the only lasting star on earth floating next to me, it stays.

It’s over, we won. ‘Look father, I saved the stars. I thought you said no woman could not do such a thing’

Dutch version: 

Nog een diepe ademteug. Ik zit rechtop in een bed van mos. Hoge donkere zwarte bomen om me heen, die elke vorm van licht buitenhouden. Angst grijpt naar mijn keel, ik krijg geen lucht. Ik kijk om me heen. ‘waar ben ik?’. Ik probeer mezelf te kalmeren. Een vreemd geluid rechts van me. Ik luister, maar al snel zijn de geluiden overal. Ik voel me omsingeld. Ik sta op en begin te rennen. Een schelle lach klinkt als een echo door de bomen. Ik struikel, sta weer op. Sluit mijn ogen.
‘Het is een droom, het is een droom’ zeg ik hardop tegen mijzelf. De geluiden ebben weg.
Ik open mijn ogen.
‘Het is geen droom.’ Een man in een zwart gewaad. Zijn onheilspellende gelach klinkt,  om me heen verzamelen zich griezels en monsters. Eén daarvan is vrouwelijk, mager, ze heeft voelsprieten op haar hoofd, uit twee scheuren in haar rug komen enorme vleugels, wat pijnlijk geweest moet zijn.         

Een helse piep klinkt, gaat dwars door me heen. Ik druk mijn handen tegen mijn oren en knijp mijn ogen stijf dicht om het geluid tegen te houden, ik wil het niet horen, ik wil het niet zien. Ik val op mijn knieën, ik gil…….
‘stop! Laat het ophouden’  Daar klinkt die lach weer. Tranen rollen over mijn wangen. Ik raap mijn kracht bij elkaar en hef mijn hoofd op, mijn ogen gericht op hem. Alles is bedekt met een rode waas, bloed.
‘Rot op!’ hoor ik mijzelf zeggen.
‘Je kunt ze niet redden, Ailis’ klinkt zijn stem als een gefluister waarvan je haren rechtop gaan staan. Hoe weet hij mijn naam? Een windvlaag, weg is hij, weg zijn de monsters.
Een licht komt op mij af, het is mijn lichtbol. ‘Ik ben zo blij je te zien’ klinkt het schor uit mijn keel. Achter hem zweeft een vrouw, wit blond haar, een halve maan op haar voorhoofd. Ze komen dichterbij.
De vrouw knielt naast me neer.
‘Geef alsjeblieft niet op, je bent onze laatste hoop’ haar mooie bruine ogen staan  vol wanhoop. Ik begrijp niet precies wat ze bedoelt. Ze helpt me overeind. Ik steek mijn hand uit.
‘Ailis’
‘Weet ik, mijn naam is Flores’ zegt ze en geeft een buiging waarna ze vol met vragen naar mijn hand staart. Snel laat ik mijn hand zakken.
‘Acerbus, de man in het zwart, zijn zwakte komt uit de hoop en de liefde die afkomstig zijn van  vriendschap. Je kunt het, volg hem’ ze wijst naar mijn bol. Ze wordt opgeslokt door het donker en is nergens meer te bekennen. 

Ik volg de bol, zoals Flores had gezegd. We komen uit bij een groot paleis bewaakt door monsters van 3 meter hoog en ongelofelijk breed van de spieren. Terwijl ik in paniek raak over hoe we daar langs zouden moeten komen, zweeft de bol al weer verder. Het lijkt erop dat hij een sluiproute weet. Een klein gat in de muur, waar ik me net door heen kan persen. Eenmaal aan de andere kant zoeken we snel een schuilplaats, een enorme trog voor de draken die ze berijden. De ijzeren geur van vers bloed hangt om ons heen. Mijn oog valt op een glazen kas te midden van de binnenplaats, de planten daarbinnen zien er dor en dood uit. Het lijkt alsof er in de kas een zwerm vuurvliegjes opgesloten zijn, maar ze zijn groter, ze zijn net als de bol naast me. Sterren.

                ‘Uh…uhmmm’ klinkt vanachter ons. Een stem achter me. Ik draai me om en staar recht in een paar heldergroene ogen. Deze zitten in het gezicht van een knappe man, met hoge jukbeenderen en brede schouders. Een droom om te zien. Ik ga helemaal in hem op, waardoor ik niet merk dat de ster, mijn bol bij me vandaan wordt gehaald.

 ‘Zo mooi, zo knap. Zonde om jou uit de weg te moeten ruimen. Je zou een fijne minnares zijn.’ Met een zachte verleidelijke stem fluistert hij in mijn oor. Een rilling loopt over mijn rug, maar ik voel me ook gevleid, waarom?
‘Loop naar de hel’ zeg ik uitdagend tegen hem terwijl ik geen kant op kan. Ik sta tegen de muur aangedrukt.
‘Ik zou je natuurlijk op kunnen zetten en in mijn kamer kunnen plaatsen. Dan zou ik elke dag van je heerlijke schoonheid kunnen genieten’ gaat hij verder alsof hij me niet gehoord heeft.
‘Dan zou ik elke dag je zijdezachte huidje aan kunnen raken, mijn vingers door je haar laten glijden, en mijn lippen in je nek kunnen drukken’ zegt hij terwijl zijn vingers door mijn haar glijden. Opeens grijpt zijn hand zich vast in mijn haar. De uitdrukking in zijn gezicht verandert plots, zijn ogen schieten vuur. Hij trekt mij naar zich toe.
‘Mijzelf eraan moeten herinneren hoe jij je tegen mij verzette, hoe jij tegen mij was’ een stomp in mijn maag.
‘Hoe durf je, ik ben jouw heerser, vuile hoer!’ bijt hij me toe. Ik voel hoe ik onderuit begin te zakken.
‘Mooi niet’ hij grijpt naar mijn keel en hijst me weer overeind. Zijn vingers graven zich in mijn huid en knijpen mijn keel dicht. Ik doe niks behalve tranen laten ontsnappen.

Een ster verschijnt achter hem, op weg naar de kas om zijn vriendjes te redden. Het is mijn ster, die tegen de deur van de kas beukt om de rest te bevrijden. Mijn moed die een paar seconden geleden ver te zoeken was, begint weer in me op te laaien. Ik dacht hem voorgoed kwijt te zijn. Ik grijp naar de arm van Acerbus in een poging van hem los te komen. Het werkt.
‘Au’ hij laat los en kijkt verbaast naar de grote brandblaar op zijn arm op de plaats waar ik hem heb aangeraakt. Ik begrijp het niet, hoe kon..? maar toen herinnerde ik wat Flores had gezegd ‘zijn zwakte komt uit de hoop en de liefde die afkomstig zijn van vriendschap’. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar dit zeker niet. Ik doe een stap in zijn richting, breng mijn handen naar zijn gezicht, recht mijn schouders, adem diep in en zet me schrap.  Ik neem zijn gezicht in mijn handen, zoals je misschien bij een geliefde zou doen wanneer je hem of haar zou kussen. Ik kijk hem recht in zijn ogen en voel hoe het vlees van zijn huid onder mijn handen begint te gloeien. Met een angstige blik kijkt hij me aan. Hij probeert naar lucht te happen. Dit had hij beter niet kunnen doen, want hij vat vlam. Ik doe een stap naar achteren en loop om hem heen.

Op het moment dat Acerbus zichzelf probeert te blussen door over de grond heen te rollen, breekt het slot van de kas, waardoor de deur open vliegt en de sterren er uit beginnen te vluchten. Ik kijk nog een keer richting Acerbus nog steeds probeert hij zichzelf te blussen, door over de grond te rollen, in plaats daarvan steekt hij zijn paleis in de fik. De vlammen slaan wild om zich heen. Ik besluit niet langer te blijven en ren mee met de sterren, naar buiten richting een groot open veld. Het is nacht. We staan stil op het veld met uitzicht op de wilde vlammenzee die al de duisternis opslokt. De sterren beginnen om me heen te dansen als een orkaan, om zo richting de hemel te reizen en daar hun vertrouwde plek aan te nemen.
Ik kijk naar de laatst overgebleven ster, hij blijft. 

Het is voorbij, we hebben gewonnen. Kijk vader ik heb de sterren gered. Ik dacht dat je zei dat een vrouw dat niet zou kunnen.

 

One of those days

I hope you like it. Have a wonderful day

The quest for the stars. Part 1

On my toes, I sneak along the houses, the sleeping village out and into the forest. The forest has been a restricted area for years, it has been said to be dangerous. Filled with strange creatures lurking. There are stories going round about some people who entered the forest but never returned. If my parents knew what I’m about to do, me, a girl, a woman on an adventure, on a quest for missing stars, they would freak out. That’s a man's job, my dad would say. Women are unsuitable.
The world is asleep. The crackling of branches and leaves, my breathing are the only sounds. No owl, no mouse, nothing that seems to come alive this night. I look up at the sky, it’s as if you stare into a black hole.

It’s almost dawn when I am finally far out of reach from the village. I decide to make a camp.

Just when I lie, I hear some rustle outside. It comes from the bushes behind me, breathless I lie listening to what is going on. Letting myself believe it’s just a bunny nibbling on grass. It doesn’t take that long before my curiosity takes over from my fear. Carefully, on my toes, I sneak outside, towards where the sound is coming from. With my left hand, I slide some branches out of the way. A bright light shines in my face, blinding.

When my eyes became accustomed to the light, I see that it comes from a small globe, the size of a child’s hand. The globe is the light itself. It’s trying to hide behind a large leaf, but it shines too bright. ‘Don’t be scared little one, I won’t hurt you’ I whisper in his direction when I sit before him.

I remember the stories my grandmother used to tell me, when she was still alive. In her stories she described globes like this one, she said they were stars from up-close.

The globe of light floats my way and hides in my red hair, whereby my hair looks like a sea of flames around my face. I take him with me in my tent. Perhaps it can help me find the rest of the missing stars.

The sun has just started to climb its way to the top of the sky when I’m packing so I can continue my journey.

Here I stand, in the middle of this forest with its snow-white leaves, pale trees so high that they keep company in the sun and a fresh flowery scent. ‘What did I think when starting, I don’t even know which side’ I say out loud to myself. With a rush the light globe flies towards me, whereupon it pushes me in my back. Almost I lose my balance. I focus on the star, it floats ahead of me, comes back and start to float ahead again. Would it want me to follow me? I take a step in his direction, he floats a little further. I start to follow him, into the woods. The ones so white leaves are losing their brightness, becoming more grey with every step I make deeper into the forest.

After days of walking and having seen the forest getting grayer and darker and when the fresh flower scent has made a place for the smell best described as the smell of moist leaves and moss rots on the forest floor. The star freezes. Before him a wall of branches with large thorns. The sun is shining bright, however the light doesn’t seem able to reach the wall. A silence. Not one sound. The whirring of my own blood fills  the space. I take a deep breath and start to wriggle myself through the wall. The crackling of branches, thorns scratching at my skin, my own breathing and nothing. On the other side, I am shrouded in darkness, the sun doesn’t even seem to exist here. The star starts to float next to me, bringing a light to this darkness. Never have I experienced a silence so asphyxiating, so oppressive as the one here. The fragrance of death fills my lungs, I look down at my feet, I stand in a sloughy swamp. Around me the swamp is scattered with pools. My stomach turns around when I see what is drifting in the pools. Dead bodies. Drifting everywhere. The smell of rotting flesh is getting stronger, everywhere I look I see pale faces.
                I walk a little further and kneel down next what once was a pretty girl with a friendly face. It’s like time stood still, as if she’s just asleep. Her lips pale-blue, her skin gray, her hands folded over her stomach, dirty wet hairs cover her face like a spider's web. I want to get a better look at her. With my right hand, I want to sweep her hair aside. Just when my hand is about to reach her face, she opens her eyes. Two bright blue eyes stare right at me. My heart is in my throat. A cold slithery hand is grabbing my arm, coming from nothing and pulling me down. I try to come up again, but it holds me down. I fight, trying to get out of its clutches. For a moment I succeed, I’m up I take a deep breath before it pulls me down again.

Dutch version:

Op mijn tenen sluip ik langs  de huizen, het slapende dorp uit en het bos in. Het bos was al jaren verboden gebied, het zou gevaarlijk zijn. Vol met vreemde wezens. Er gaat een gerucht dat mensen die het bos hebben betreden nooit zijn  teruggekeerd. Als mijn ouders eens wisten wat ik nu ging doen. Ik, een meisje, een vrouw op avontuur en op zoek naar verdwenen sterren, dan zouden ze gek worden. Dat is mannenwerk, zou mijn vader zeggen. Vrouwen zijn daarvoor niet geschikt.
De wereld slaapt. Het knisperen van takken en bladeren en  mijn ademhaling zijn de enige geluiden. Geen uil, geen muis, niks dat tot leven lijkt te komen deze nacht. Ik kijk omhoog naar de hemel, het is  alsof je in een zwart gat staart.

Wanneer ik me ver buiten het bereik van mijn dorp bevind, loopt het al tegen de ochtend. Ik besluit een kamp te maken.

Als ik net lig hoor ik buiten geritsel. Geritsel in bosjes. Ademloos lig ik te luisteren naar wat er buiten gaande is. Mijzelf wijsmakend dat het een konijntje is dat op wat gras aan het knabbelen is. Het duurt niet lang voordat mijn nieuwsgierigheid het wint van mijn angst. Voorzichtig, op mijn tenen sluip ik naar buiten, richting het geluid. Met mijn linkerhand schuif ik wat bladeren en takken aan de kant. Een fel licht schijnt in mijn gezicht, verblindend.

Wanneer mijn ogen gewend zijn aan het licht, zie ik dat het van een kleine bol komt, ten grote van een kinderhand. De bol is het licht. Het probeert zich te verschuilen achter een groot blad, maar het schijnt te fel.
‘Wees maar niet bang kleintje, ik zal je geen pijn doen’ fluister ik in zijn richting terwijl ik op mijn hurken voor hem ga zitten.

 Ik herinner me de verhalen die mijn oma altijd vertelde toen ze nog leefde, ze beschreef bollen zoals de bol die ik voor me zie, ze zei dat het sterren waren van dichtbij.

De lichtbol zweeft mijn kant op en verstopt zich in mijn rode haren, waardoor het lijkt op een zee van vlammen rond mijn gezicht. Ik neem hem mee mijn tent in. Misschien kan hij me helpen met de zoektocht naar de andere vermiste sterren.           

Wanneer ik alles weer inpak is de zon nog maar net begonnen met zijn klim naar de top van de hemel, tijd om verder te gaan.

                Hier sta ik dan, te midden van dit bos met zijn sneeuwwitte bladeren, bleke bomen zo hoog dat  het lijkt alsof ze de zon gezelschap aan het houden zijn en een frisse bloemengeur.
‘Waar ben ik aan begonnen. Ik weet niet eens welke kant ik op moet’ zeg ik hardop tegen mijzelf. De lichtbol komt met een vaart mijn kant op, waarna het me een flinke duw in mijn rug geeft. Haast verlies ik mijn evenwicht. Ik richt me op de lichtbol, hij zweeft voor me uit. Komt weer terug en zweeft weer verder. Zou hij willen dat ik hem volg? Ik doe een stap in zijn richting, hij zweeft weer een stukje verder. Ik besluit hem te volgen, het bos in. De eens zo witte bladeren verliezen hun helderheid, worden grijzer en grijzer met elke stap die ik maak dieper het bos in.

Na dagen te hebben gelopen en het bos grauwer en donkerder hebben zien worden en wanneer de frisse bloemengeur plaats heeft gemaakt voor een geur die het best te beschrijven is als vochtige bladeren en mos die in tijden geen zonlicht hebben gezien, staat de bol met licht stil. Voor hem staat een muur van takken met grote doornen. De zon schijnt fel, maar zijn licht lijkt deze muur niet te kunnen raken. Er heerst een stilte. Geen enkel geluid . Het gonzen van mijn bloed vult de ruimte. Ik haal diep adem en begin me door de muur van takken te wurmen. Gekraak van brekende takken, het krassen van doornen tegen mijn huid, mijn eigen ademhaling en weer niks. Ik sta aan de andere kant, gehuld in duisternis. De zon lijkt aan deze kant niet te bestaan. De lichtbol komt naast me zweven en zorgt ervoor dat de wereld om me heen wordt verlicht. Nog nooit had ik een stilte ervaren die zo verstikkend is, zo drukkend. De geur van dood vult mijn longen, ik kijk omlaag naar mijn voeten, ik sta in een drassig moeras. Het moeras is bezaaid met poelen. Mijn maag draait zich om als ik zie wat er in de poelen drijft. Lijken. Ze dobberen overal. De geur van rottend vlees wordt sterker en overal waar ik kijk, zie ik bleke gezichten.

                Ik loop wat verder en kniel neer naast  wat ooit een mooi meisje met een vriendelijk gezichtje moet zijn geweest. Het is of de  tijd stil staat. Alsof ze alleen ligt te slapen. Haar lippen bleekblauw, haar huid grauw. Haar handen zijn boven haar buik gevouwen, natte vieze haren bedekken  als een spinnenweb haar gezicht.  Ik wil haar nog wat beter bekijken. Met mijn rechterhand wil ik haar haren aan de kant vegen. Net voor ik dat kan doen, opent  ze haar ogen. Twee helderblauwe ogen staren me aan. Mijn hart klopt  in mijn keel. Een koude glibberige hand grijpt me, alsof uit het niets gekomen, en trekt me het moeras in.
                Ik probeer boven te komen, maar het houdt me vast. Ik vecht, ik probeer uit de greep los te komen, sla om me heen. Even lukt het, ik adem lucht in en word weer mee naar beneden gesleurd. 

June favourites 2015

Summer has actually arrived now, well, I  could say a few degrees less would be better, but I’m not complaining. At night 1:00 AM a heavy thunderstorm awoke us, this says a lot about the thunder because I sleep very heavy and rarely wake up from anything, not a sound. So all awake we sit in line on our terrace looking up at the sky watching the thunderstorm shoot, it’s lightning to the ground and listen to it rumbling loudly, just like we used to do when we were little.

I know it has been rather quiet here on my blog. This last month has been filled with doubt, not so much doubt on whether I would continue this blog, but more doubt about the things I think, say, do or an idea that pops up in my mind. My mind goes almost immediately to a negative space, where I go and think it was stupid, worthless and incredibly dumb idea.
                The thing is, for the past couple of months my anxiety is more of a constant factor than one that only comes up when something ‘terrifying’ is about to happen. It’s now a constant feeling of worries and doubt, my stomach is almost all day filled with nervous butterflies. With that, my OCD has been terrible as well. (This is a subject I don’t really talk about, because I feel slightly ashamed for having it, I also won’t go into details. Perhaps with some time I might, if it would be helpful for others). I never really worked on it like I have with my anxiety, I always waved it away saying ‘it isn’t that bad’, ‘it doesn’t really bothering me’, ‘it doesn’t affect my life’. The truth is I can’t really live with it, it does bother me, it keeps me doing from certain things and it does affect my life. So this month for the first time I properly started working on my OCD, with the help of a psychologist. Something I should have done sooner, before it all went a bit crazy.

As for the coming month, I will keep fighting my OCD and anxiety. Also, I plan on doing some work and hope to be more active on my blog, although the heath hasn’t been good help, it made me lazy and every bit of movement creates sweat. J

My favourites in the month of June:

Gone Girl by Gillian Flynn: In the beginning of the month of June I’ve read this book and it didn’t took look before the story swallowed me in. It is a thrilling book that keeps you on the edge of your seat. Although the end didn’t quite measured up to the rest of the story, but that didn’t stop me from thinking it was a good book.

Casuelle vanilla cream Lip balm: Moisturizing and a delicious vanillary sent and I love vanilla. Only    € 0.99.

Palmer’s Shea butter formula with vitamin E concentrated cream: My hands are uncomfortably dry, So a good hand cream would be helpful. This particular one I had once before during wintertime and forgot how rich and creamy it was. It leaves a layer of moisturizing goodness.

Chocolate: This is a bit of a weird one for me, as I’m usually not such a chocolate lover. But lately I’ve been craving chocolate, the extra creamy one from Milka.